ZŁAMANY MIECZ | Poul Anderson
Był rok 1954 i jednym z najważniejszych dzieł wydanych w tym czasie był „Władca much” Williama Goldinga. W tym samym roku ukazał się również inny znaczący „władca”, który dość szybko pokrył się patyną kultowości – J.R.R. Tolkien zaprezentował światu „Władcę pierścieni”, powieść przez wielu uznawaną za arcydzieło fantasy. To było pod koniec lipca, natomiast kilka miesięcy później, bo na początku listopada, Poul Anderson opublikował swoją trzecią w tamtym roku powieść – „Złamany miecz”, którą możecie kojarzyć również pod tytułem „Zaklęty miecz”.
„Złamany miecz” opowiada historię Skafloka – pierworodnego syna wodza wikingów, który niedługo po urodzeniu zostaje porwany przez elfickiego jarla. W jego miejsce elf zostawia podmieńca, który fizycznie bardzo przypomina Skafloka, jednak jego dusza jest czarna niczym sadza w kominie. Wódz wikingów swojego rzekomego syna nazwie Walgardem. Wiele lat później to właśnie Walgard da się wciągnąć w intrygę pewnej, marzącej o zemście wiedźmy. Zbiegają się z tym wydarzenia związane ze zbliżającą się wojną trolli i elfów, a na czele wrogich armii staną Walgard i Skaflok. Choć nie są związani więzami krwi, ich fizyczne podobieństwo i fakt, że jeden jest podmieńcem drugiego, pozwalają mówić o motywie bratobójczej walki – niemalże na miarę „Antygony” Sofoklesa.
Anderson stworzył dynamiczną powieść z całkiem sporą ilością scen batalistycznych. Jeśli podobała Wam się scena Bitwy nad Czarnym Nurtem w „Starciu królów” George’a R.R. Martina, to „Złamany miecz” nie powinien Was rozczarować. Jak już wcześniej wspomniałem, autor czerpie z mitologii nordyckiej. Dla jednych to będzie istotne, dla innych mniej, ale ja chciałbym zwrócić Waszą uwagę przede wszystkim na główny wątek – sieć intryg, w jakie wpada Skaflok, czyli nasz główny bohater. Porwany przez elfy i przez nie wychowany, tak naprawdę nie zna swoich korzeni. Jasne, czuje się elfem, bo z nimi dorastał, ale przecież pozostał człowiekiem – i to właśnie człowieczeństwo sprawia, że jest emocjonalnie rozdarty. Uważam, że Anderson przyłożył się do stworzenia tej postaci – Skaflok ma głębię, nie jest do końca jednoznaczny, a autor zadbał, by mocno skomplikować mu życie. W pewnym momencie Skaflok staje na czele elfów i prowadzi ich na wojnę, później dochodzi też wątek kazirodczy – choć, trzeba to oddać, jest to kazirodztwo nieświadome. Zresztą, wątków jest tu znacznie więcej, co razem sprawia, że całość czyta się z dużym zaangażowaniem.
W „Złamanym mieczu” cały czas coś się dzieje – znajdziecie tu krwawą walkę o władzę, temat zemsty, magię i prastare istoty, a wszystko to oprawione w przyjemny w odbiorze styl Andersona. Na początku wspomniałem, że powieść tę możecie kojarzyć pod tytułem „Zaklęty miecz” (Wydawnictwo Alfa, 1991). Teraz jednak dzieło Andersona powraca już pod prawidłowo przetłumaczonym tytułem, z zupełnie nowym przekładem i w nowej szacie graficznej. „Złamany miecz” dołączył do serii „Eony” Wydawnictwa Vesper, w ramach której mieliśmy już okazję czytać i oglądać chociażby „Conana” i „Kane’a”. Dlaczego piszę: „oglądać”? Dlatego, że „Eony” to seria bogato ilustrowana. W „Złamanym mieczu” znajdziecie (o ile dobrze policzyłem) 17 rysunków Michała Loranca, a także wyklejkę i świetną okładkę autorstwa Dawida Boldysa. Jest więc nie tylko co czytać, ale i na co popatrzeć. Świetna historia oprawiona w doskonałą szatę graficzną. Dla mnie to wystarczy, aby polecić Wam tę książkę.
ilustracje: Dawid Boldys | Michał Loranc
Komentarze
Prześlij komentarz