📚 Z INNEJ GLINY | Tomasz Duszyński 🔻 🆁ᴇᴄᴇɴᴢᴊᴀ
Nie wiem, dlaczego, ale w polskiej literaturze kryminalnej zdecydowanie brakuje soczystych, gangsterskich opowieści. Jasne, kiedyś tę dziurę próbował zaszyć Jakub Żulczyk swoim "Ślepnąc od świateł", Twardoch "Królem", który później wszystko spieprzył "Królestwem", no i Latkowski "Czarnym styczniem", ale to wszystko stanowczo zbyt mało, zwłaszcza jeśli zestawimy to z setkami powieści o seryjnych zabójcach, których w rzeczywistości Polska ma niewielu. A jako że sztuka siłą rzeczy naśladuje życie, a swoich gangsterów ma każde większe miasto, dziwi trochę ta gangsterska absencja w rodzimej literaturze popularnej. Owszem jest posucha, ale nie kompletna. Tutaj naprzeciw czytelnikowi złaknionemu mafijnych opowieści wychodzi Tomasz Duszyński - laureat nagrody Wielkiego Kalibru Publiczności za "Glatz. Kraj Pana Boga" (2021) oraz Złotego Pocisku Publiczności za "Glatz" (2020). W swojej najnowszej powieści "Z innej gliny", stanowiącej trzeci tom cyklu "Małomiasteczkowy", ponownie splata wątki policyjne z gangsterskimi w pełnokrwistym kryminale miejskim osadzonym we Wrocławiu.
Jednak "Z innej gliny" to nie tylko policyjne śledztwo. Mamy tu także dwie inne, równie ważne linie fabularne. Bohaterem pierwszej z nich jest polski Donnie Brasco - przykrywkowiec o pseudonimie „Suchy”, rozpracowujący grupę niejakiego „Ramzesa”. Nie, nie tego z "E=mc²" - to inny „Ramzes”. Ten nie robi doktoratu z filozofii ani nie posuwa Agnieszki Włodarczyk, szykuje za to wielki skok, w którym ma wziąć udział także policyjny agent. Ostatnią linią fabularną są losy kilku młodych Gruzinów, w tym nastolatka Rezo, który odkrywa, że jego starszy brat uwikłał się w coś bardzo niebezpiecznego.
Wątków jest tu całkiem sporo, ale w kluczowym momencie zgrabnie się zazębiają, tworząc spójną i dynamiczną opowieść o gliniarzach i gangusach. Wrocław Duszyńskiego jest takim trochę batmanowskim Gotham City - miastem bezprawia, w którym garstka ostatnich sprawiedliwych próbuje rozkminić kryminalną intrygę i zapuszkować wszystkich złoli. Nie jest to łatwe, bowiem miastem rządzą układy, co w kontekście tego prawdziwego, nieliterackiego Wrocławia jest dość wymowne.
Właściwie powinienem o tym wspomnieć na samym początku - to było moje pierwsze zetknięcie się z twórczością Tomasza Duszyńskiego. Jasne, nazwisko kojarzyłem, bo okładki jego książek przewijały mi się przy różnych okazjach, ale dopiero teraz, korzystając z okazji, sięgnąłem po jego prozę. I wiecie co? Cieszę się, że to zrobiłem. Duszyński pisze bardzo sprawnie, czasami nawet pozwala sobie na krótkie zdania - takie, wiecie, szybkie strzały w stylu Lee Childa. Sama fabuła z kolei to - gdybym już musiał pokusić się o jakieś porównanie - krzyżówka "Donnie Brasco" z chociażby "Moją Ameryką" czy inną produkcją traktującą o młodych emigrantach, którzy z poczuciem beznadziei szukają lepszego życia w świecie przestępczym. To zresztą ważny i wciąż aktualny temat społeczny, który w "Z innej gliny" został ciekawie i bardzo dobrze nakreślony.
Ale zdecydowanie najmocniejszą stroną najnowszej powieści Duszyńskiego jest jego styl. O niektórych książkach mówi się, że to niemal gotowy scenariusz filmowy - i "Z innej gliny" to właśnie ten rodzaj powieści. Autor nie popada w słowotoki, wręcz przeciwnie - każde zdanie jest przemyślane i znajduje się na swoim miejscu, dzięki czemu powieść jest bardzo dynamiczna, a sama historia ciekawa i wciągająca. W sumie byłby z tego niezły film albo serial - o ile nie zabrałby się za to jakiś Netflix czy Patryk Vega. 😉
Tak czy inaczej "Z innej gliny" to bardzo dobra policyjno-gangsterska opowieść, w której granica między prawem a bezprawiem jest naprawdę bardzo cienka, a czasem wręcz zanika. Mnie najnowsza książka Tomasza Duszyńskiego przekonała, toteż dziś serdecznie Wam ją polecam.
Komentarze
Prześlij komentarz